Standard złota
Kiedy System Rezerwy Federalnej został ustanowiony w 1913 roku, Stany Zjednoczone nadal działały w oparciu o standard złota, co oznaczało, że wartość waluty była powiązana z określoną ilością złota.
Ilość złota została określona w różnych ustawach o monetach z lat 1849, 1873 i 1900 jako dwadzieścia pięć i osiem dziesiątych ziaren złota o dziewięciu dziesiątych grzywny. Innymi słowy, dolar to 23,22 ziarna (około 0,048374976 uncji trojańskich) czystego złota. (efektywnie tyle samo, co 20,67 USD za uncję trojańską).
W ramach standardu złota osoby fizyczne mogły wymieniać banknoty Banku Rezerwy Federalnej i banknoty Rezerwy Federalnej na złote monety w odpowiednich Bankach Rezerwy Federalnej.
Kursy wymiany złotych monet
Złoty orzeł (10 USD) był podstawową jednostką nominału w amerykańskich złotych monetach o czystości ustalonej na 0,900. Orzeł (10 USD) ważył 258 ziaren, co przy 90% czystości oznaczało, że zawierał 232,2 ziaren (0,48375 uncji) czystego złota (wartego dokładnie 10 USD w oparciu o cenę 20,67 USD/ozt. Pół-orzeł (5 USD), ćwierć-orzeł (2,50 USD) i podwójny orzeł (20 USD) były dokładnymi wielokrotnościami monety o nominale 10 USD pod względem wagi i zawartości złota.
Wielki Kryzys i kryzys bankowy w 1933 r.
Mówi się, że Wielka Depresja rozpoczęła się po krachu giełdowym z 29 października 1929 r., znanym jako “Czarny Wtorek”. Na początku lat 30. recesja pogłębiała się, firmy upadały, a kredytobiorcy nie spłacali pożyczek zaciągniętych w bankach. Rezerwy banków wyczerpywały się.
Wypłacalność banków
Kwestia wypłacalności banków nie umknęła uwadze opinii publicznej. Deponenci wycofywali swoje pieniądze (tj. w złotych monetach) z banków. Trwał run na banki, a bankom kończyła się płynność.
Po miesiącu runu na banki, prezydent Franklin Delano Roosevelt ogłosił Święto Bankowe, które rozpoczęło się 6 marca 1933 roku. Zamknął system bankowy, w tym Banki Rezerwy Federalnej.
9 marca 1933 r.
Ustawa o bankowości kryzysowej została wprowadzona 9 marca 1933 r. i przyjęta wieczorem tego samego dnia. Nowe prawo przewidywało, że banki zostaną ponownie otwarte, gdy tylko egzaminatorzy uznają je za bezpieczne finansowo.
Banknoty Rezerwy Federalnej
Co ważne, ustawa zezwalała bankom Rezerwy Federalnej na emisję dodatkowej waluty (banknotów Rezerwy Federalnej – wymienialnych na złoto) w zamian za dobre aktywa banku komercyjnego.
Aby zapewnić współpracę Fed w zakresie swobodnego udzielania pożyczek bankom, którym brakowało gotówki, Roosevelt obiecał chronić Banki Rezerwy Federalnej przed stratami na tych aktywach.
W efekcie oznaczało to, że każdy bank stojący w obliczu runu na depozyty mógł zdeponować aktywa w Banku Rezerwy Federalnej i otrzymać w zamian nowo wydrukowane banknoty Rezerwy Federalnej, które były tak dobre jak samo złoto.
W serii przemówień i rozmów przy kominku prezydent Roosevelt zapewnił Amerykanów, że ich pieniądze będą bezpieczne w tych bankach, które egzaminatorzy uznali za bezpieczne finansowo i które wkrótce zostaną ponownie otwarte.
12 marca 1933 r. “Fireside Chat” Roosevelta
W pierwszym Fireside Chat 12 marca 1933 r., transmitowanym bezprzewodowo do całego kraju, prezydent Roosevelt powiedział: “Mogę was zapewnić, że bezpieczniej jest trzymać pieniądze w ponownie otwartym banku niż pod materacem“. Obiecał, że banki w dobrej kondycji finansowej będą ponownie otwierane stopniowo, począwszy od 13 marca.
13 marca 1933 r.
Po ponownym otwarciu banków nierzadko można było zobaczyć długie kolejki oszczędzających, którzy ustawiali się w kolejce, aby zwrócić swoje złoto do bezpiecznego systemu bankowego. Banki były teraz (pozornie) chronione przed bankructwem przez Banki Rezerwy Federalnej i pośrednio przez sam rząd.
Działania te odniosły pewien sukces. Spora ilość zgromadzonych złotych monet powróciła do systemu bankowego.
Oszczędzający stracili swoje pieniądze, ale pożyczkobiorcy zostali zmuszeni do zapłaty.
Tysiące banków nigdy nie otworzyło ponownie swoich drzwi. Miliony oszczędzających straciły część lub całość swoich oszczędności.
Niestety dla kredytobiorców, interwencja rządu nie zwolniła ich z obowiązku spłaty zaciągniętych kredytów. Nawet jeśli bank kredytobiorcy upadł lub został zamknięty, zobowiązanie kredytowe kredytobiorcy zwykle pozostawało nienaruszone. Pożyczki były przenoszone do innego banku lub do syndyka wyznaczonego do zarządzania aktywami upadłego banku.
Posiadacze złota
Podczas gdy niektóre depozyty złota zostały zwrócone bankom, ostro krytykowano “niepatriotycznych” posiadaczy złota, którzy nadal trzymali je poza systemem bankowym. Gromadzenie złota (w tym monet, kruszcu i certyfikatów na złoto) utrudniało Rezerwie Federalnej zwiększanie podaży pieniądza, co było postrzegane jako niezbędne do zwalczania presji deflacyjnej. Gromadzenie złota groziło również wyczerpaniem rezerw złota w USA, co mogło podważyć zaufanie do dolara amerykańskiego i zdolność kraju do angażowania się w handel międzynarodowy.
Uprawnienia prezydenta
Ustawa o bankowości nadzwyczajnej z 9 marca 1933 r. nadała prezydentowi szerokie uprawnienia do podejmowania różnych działań w celu ustabilizowania systemu bankowego i kontrolowania przepływu złota i srebra.
Rozporządzenie wykonawcze 6102
W odpowiedzi na sytuację gromadzenia złota prezydent Roosevelt, na mocy uprawnień przyznanych mu na mocy ustawy o handlu z wrogiem z 1917 r., wydał dekret wykonawczy 6102. Nakaz ten wymagał od obywateli Stanów Zjednoczonych dostarczenia wszystkich posiadanych przez nich złotych monet, kruszców i certyfikatów złota, z wyjątkiem niewielkiej ich ilości, do Rezerwy Federalnej, w zamian za 20,67 USD za uncję trojańską płatną w banknotach Rezerwy Federalnej lub depozytach w banku. Celem było powstrzymanie gromadzenia złota i umożliwienie Rezerwie Federalnej zwiększenia podaży pieniądza podczas kryzysu.
Natychmiast zaprzestano bicia złotych monet, a istniejące zapasy zostały przetopione.
Legalność zarządzenia opierała się na założeniu, że zdrowie gospodarcze narodu było zagrożone, co stanowiło sytuację nadzwyczajną na równi z sytuacją wojenną.
W efekcie zakazano wszelkiego rodzaju gromadzenia, kupowania, sprzedawania lub przemieszczania złota. Wielu zbieraczy oddało swoje złote monety, zdając sobie sprawę, że staną się one bezużyteczne, podczas gdy banknoty Rezerwy Federalnej mogły być swobodnie używane.
Istniało kilka wyjątków od nakazu, takich jak te odnoszące się do rzadkich lub nietypowych monet numizmatycznych oraz niektórych dozwolonych zastosowań profesjonalnych, takich jak stomatologia lub sztuka. Najważniejszym wyjątkiem był ten dotyczący zagranicznych rządów i zagranicznych banków centralnych, które mogły robić, co im się podoba, ze swoim złotem i banknotami. Dolary nadal były wymienialne na złoto przez zagraniczne rządy i banki centralne.
Banki Rezerwy Federalnej są właścicielami całego złota.
W rezultacie prywatne Banki Rezerwy Federalnej stały się właścicielami całego złota w Ameryce. Ponieważ nikt nie miał prawa żądać wymiany swoich dolarów na złoto, oznaczało to, że nie było potrzeby utrzymywania rezerw złota jako wsparcia dla waluty – co skutecznie pozwoliło Rezerwie Federalnej zwiększyć podaż pieniądza, a tym samym zwalczyć deflację, która była jedną z cech charakterystycznych Wielkiego Kryzysu.
30 stycznia 1934 r., złoto Fed zostaje znacjonalizowane.
Ustawa o Rezerwie Złota z 30 stycznia 1934 r. przeniosła własność całego złota i certyfikatów złota posiadanych przez Rezerwę Federalną na Departament Skarbu USA. W zamian za złoto, Skarb Państwa wydał Rezerwie Federalnej “certyfikaty złota”. Certyfikaty te były zasadniczo formą papierowej waluty i reprezentowały roszczenie Rezerwy Federalnej do legalnej waluty (dolarów) równoważnej wartości złota.
Certyfikaty na złoto były teoretycznie “prawnym środkiem płatniczym” o treści “Niniejszym zaświadcza się, że w Skarbie Państwa Stanów Zjednoczonych Ameryki zdeponowano XXXXXXX dolarów w złocie, płatnych na okaziciela na żądanie zgodnie z upoważnieniem ustawowym”. Złoto o wartości 3,5 miliarda dolarów było teraz własnością Skarbu Państwa, a nie Rezerwy Federalnej. Każdy certyfikat opiewał na 100 000 dolarów.
Sprytne sformułowanie certyfikatów na złoto
Być może zauważyłeś, że certyfikaty na złoto nie zawierają zwyczajowego sformułowania “płatne w złocie”. W rzeczywistości certyfikaty są płatne w prawnym środku płatniczym, tj. dolarach. Będzie to miało znaczenie dla tego, co wydarzyło się następnego dnia.
Proklamacja z 31 stycznia 1934 r. dewaluuje prawny środek płatniczy.
Prezydent Roosevelt wydał nadzwyczajną proklamację, w której stwierdził, że handel zagraniczny Stanów Zjednoczonych ucierpiał z powodu deprecjacji walut innych rządów, a sytuacja gospodarcza wymagała ekspansji kredytowej.
W związku z tym ogłosił, nakazał, polecił i oświadczył, że waga złota dolara została natychmiast zmniejszona o około 41%.
W oparciu o zmniejszoną teraz wagę złota w każdym dolarze, cena za uncję złota została ustalona na dokładnie 35 USD za uncję, w porównaniu z poprzednim ustaleniem na poziomie 20,67 USD. Każdy posiadacz dolara stracił 41%, w tym zagraniczne rządy i Rezerwa Federalna.
Jedynym zwycięzcą dewaluacji dolara był sam Skarb Państwa. W wydanym dla prasy “Oświadczeniu o działaniach w ramach nowego prawa” prezydent stwierdził: “Zysk ze zmniejszenia zawartości złota w dolarze przypada Skarbowi Państwa Stanów Zjednoczonych. Z tego “zysku” dwa miliardy dolarów zgodnie z warunkami Ustawy o Rezerwie Złota …. stanowi fundusz stabilizacyjny pod kierownictwem Sekretarza Skarbu. Saldo zostanie przekształcone w ogólny fundusz Skarbu Państwa”.
Rezerwa Federalna ma kupić bony skarbowe o wartości 3 mld USD.
Należy zauważyć, że ta sama proklamacja faktycznie nakazała Rezerwie Federalnej zainwestowanie 3 mld USD w bony skarbowe lub podobne zobowiązania Stanów Zjednoczonych. “Zarząd Rezerwy Federalnej (…) zgodzi się (…) na bezpośredni zakup (…) bonów skarbowych lub innych zobowiązań rządu Stanów Zjednoczonych na łączną kwotę 3 000 000 000 USD oprócz tych, które może wówczas posiadać (…)”.
Lipiec 1944 r. Konferencja w Bretton Woods.
Delegaci z 44 krajów alianckich zebrali się, aby stworzyć nowy międzynarodowy porządek monetarny i finansowy po zniszczeniach II wojny światowej.
Porozumienie z Bretton Woods ustanowiło system stałego kursu wymiany, w którym waluty były powiązane z dolarem amerykańskim, który z kolei był wymienialny na złoto po stałym kursie 35 USD za uncję. System ten miał łączyć stabilność standardu złota z elastycznością walut fiducjarnych.
15 sierpnia 1971 r., Nixon usuwa ostatnie powiązanie dolara ze złotem
Ostateczny związek między dolarem a złotem został zerwany 15 sierpnia 1971 r., kiedy prezydent Richard Nixon ogłosił coś, co obecnie znane jest jako “szok Nixona“. To skutecznie zakończyło system Bretton Woods ustanowiony po II wojnie światowej, w którym dolar amerykański był wymienialny na złoto dla zagranicznych banków centralnych po kursie 35 USD za uncję.
Narodził się FIAT, czyli waluta bez wsparcia.
Wraz z zamknięciem okna złota, międzynarodowy system monetarny przeszedł na system walut fiducjarnych, w którym wartość waluty nie jest zabezpieczona fizycznym towarem, ale jest określana przez siły rynkowe i politykę gospodarczą rządu emitującego. Zmiana ta oznaczała całkowite odejście od standardu złota dla dolara amerykańskiego i większości innych światowych walut.
Każdy kraj mógł teraz prowadzić niezależną politykę gospodarczą bez obawy o odpływ rezerw złota. W efekcie nie było już żadnych ograniczeń w drukowaniu pieniędzy. Pod warunkiem, że wszystkie kraje robiły to samo, mogły one wspólnie tracić na wartości bez widocznej dewaluacji w postaci spadającego kursu wymiany.