Od czasu podpisania porozumienia z Bretton Woods w następstwie II wojny światowej, globalny system monetarny opiera się na dolarze amerykańskim.
Oznacza to, że gdy Fed decyduje się na stworzenie bilionów dolarów poprzez inflację, inne kraje nie mogą po prostu patrzeć bez reakcji.
Zamiast tego, ponieważ ich transakcje międzynarodowe są denominowane w dolarach, odczuwają one presję na utrzymanie względnie stabilnych kursów wymiany między ich walutami a dolarem.
Większość krajów robi to nieformalnie i ma własne (złe) powody do utrzymywania określonego poziomu inflacji.
Ostateczny rezultat jest taki, że cały cywilizowany świat jest zamknięty w wyścigu do inflacji, a żadna waluta fiducjarna nie jest naprawdę bezpieczna.
Waluty były kiedyś wspierane przez pieniądze (złoto, srebro), dopóki globalny system fiat nie został wprowadzony za prezydenta Nixona. Walutę fiducjarną można drukować do woli, dopóki gospodarka się nie załamie, co miało miejsce wiele razy w historii.
Złoto, z drugiej strony, jest niemożliwe do zdewaluowania według kaprysu polityków, ponieważ jest naturalnie rzadkie.
Nawet w ruinach Europy po II wojnie światowej, kiedy nie było władzy centralnej i panował chaos, uncja złota była nadal ceniona tak, jak zawsze.
W ciągu 20 lat cena złota wyrażona w euro wzrosła o 555%. Z perspektywy historycznej euro jest młodą walutą, ale już straciło 85% swojej wartości w stosunku do złota w ciągu zaledwie 2 dekad.
Ujawnia to niestabilność pieniądza fiducjarnego i tempo, w jakim politycy deprecjonują walutę (głównie w celu przyznania rządom możliwości wydawania więcej niż zarabiają).
Tutaj działa prawo walut fiducjarnych i systemów monetarnych opartych na długu z naliczanymi odsetkami.
Zawsze będzie tracić na wartości, aż do momentu, w którym nikt nie będzie w stanie używać jej jako środka wymiany na towary. Kiedy ten los spotka wiodące waluty światowe?